SENSIZLIGIN  SONBAHARINDA

 

yuregimde biraktigin yaralar kapanmiyor gulum

nefesim inadina seni cagiriyor dudaklarimdan

kop gel bana nefretin karanlik kucagindan

ruhumun  hazan yapraklari dokulurken,

kalbim bir marti gibi ozgur olmayi istiyor

 

 

sensizlik karanlik caglar gibi gozbebeklerimde

umudum gulusunu bekliyor doruklarda

asirlar gecsede dinmeyecek gozlerimdeki yaslar

atesten bir ok saplanmis cikmaz kalbimden

deli yagmurlar bile islatmiyor bedenimi

yoklugunun umutsuz aksamlarinda

 

 

bir zamanlar deli taylar gibi cosan bedenim

artik yilgin,umutsuz,kederli ve solgun,

asklar ve sevgiler tarihin tozlu raflarinda

umutsa yarina gebe bir tomurcuk kivaminda

mavi ufuklara bakarken buluyorum her günümü

hazan dusen yatagimda tadiyorum ölümü,

sensizligimin sonbaharinda……..!

 

M.Arda OzTuRk       Altı Şubat İkibindokuz